And in my best behavior I am really just like him

Ég man að þegar ég var barn þótti það góður siður að gera hróp að mormónum. Þeir voru hálfgert fríksjóv, uppáklæddir á reiðhjólunum sínum gangandi í hús áreitandi venjulegt fólk sem kaus heldur frið fyrir framan sjónvörpin sín. Man einu sinni þegar nokkrar stelpur úr krakkahópnum úthúðuðu tveimur ungum jakkafataklæddum mönnum, kölluðu þá helvítis mormónafífl og aumingja. Þeir urðu afar skúffaðir og svöruðu fyrir sig með enn verri munnsöfnuði. Sem mátti alveg þar sem þeir voru engir mormónar. Bara fullorðnir menn á leiðinni á djammið í jakkafötunum sínum.

Eftir að ég kynntist öldungi Mortensen (sem er enginn öldungur heldur yngri en ég) í strætó á föstudaginn finnst mér trúboðar bara töff. Við öldungur Mortensen erum nefnilega um margt líkir. Hlustum báðir á tónlist og höfum áhuga á íþróttum. Ekki spillir fyrir að heima í Kaliforníu starfar hann sem leikari og var með fast hlutverk í Boston Public-þáttunum, þáttum sem ég hef oft horft á. Í raun er algjör veisla að lenda í klóm strætómormóna þegar hægt er að lenda í KB-banka hálfvitunum í verslunarmiðstöðvum. Eða öpum sem hringja á kvöldin frá Sjóvá og Gallup. Eða mannræningjum og hryðjuverkamönnum.

Tveimur tímum eftir að ég kynntist öldungi Mortensen var ég mættur í kirkju í fyrsta sinn í mörg ár. Klerkurinn var með arnarvængi, grímu og í skátabúningi. Hljómsveitin var jafnvænggefin, flögrandi um kirkjuna eins og fiðrildi. Plastjólasveinar og jólaskraut voru um allan kórinn. Altaristaflan var breiðtjald með vídjómyndum af amerískum klappstýrum. Svenni bróðir kom með viskífleyg sem við sötruðum af. Kirkjuferð að mínu skapi.

Sufjan sveik ekki. Kom mér fyrir sjónir sem rosalega kristilegur amerískur strákur. Jarðbundinn fullkomnunarsinni. Með allt sitt á hreinu. Minnti mig smá á öldung Mortensen.