Fyrir daga internetkláms

Til er saga af Salvador Dali.

Hann var eitt sinn staddur á samkomu og heillaðist af ungri dömu sem þótti svo fríð ásýndum að allar aðrar ungmeyjar bliknuðu í samanburðinum. Hún var með fullkomið vaxtarlag, með eindæmum andlitsfríð og með bros sem gat lýst upp heilu herbergin. Karlmenn áttu í öndunarerfiðleikum í kringum þessa saklausu en þokkafullu gyðju og þar var Salvador Dali engin undantekning.

Salvador Dali starði á dömuna um stund en safnaði loks kjarki til að ganga upp að henni. Hann átti erfitt með að finna réttu orðin frammi fyrir þessu fullkomna sköpunarverki en náði að stumra lágt út úr sér: "Ég verð að mála þig. Á morgun kl. 12.00 á vinnustofunni. Í nafni listarinnar; þú verður að mæta." Yfirbugaður ruglingslegum tilfinningum gekk hinn heimsfrægi málari burt og yfirgaf samkomuna.

Degi síðar sló klukkan tólf og á sama augabragði heimsótti hin unaðsfagra snót Salvador Dali á vinnustofu hans. Listmálarinn tók á móti henni eins og um drottningu væri að ræða og bað hana að fækka fötum og leggjast í rándýran dívan sem staðsettur var í stofunni miðri. Eftir örstutt þóf féllst daman á þetta. Hún tætti hægt af sér hverja spjör og lagðist í sófann.

Salvador Dali mældi hana út með augunum. Hann gekk að henni, hagræddi hárlokkum hennar og virti hana vel fyrir sér. Tók sér loks stöðu bakvið strigann með pensil í hendi. Hann lagði þó pensilinn fljótt aftur frá sér og hóf að fullnægja sjálfum sér bakvið strigann. Salvador Dali rúnkaði sér í snöggheitum, andvarpaði og lét sig svo skyndilega hverfa.

Ægifögur gyðjan beið nokkra stund en klæddi sig svo aftur í flíkurnar skömmustuleg á svip. Þennan dag fór ekki málningardropi á striga Salvadors Dalis.