Veruleikaflóttinn

“Ordinary life is so dull that I get out of it as much as possible”
-Steve Jones, Sex Pistols

Eins og það er leiðinlegt að hlusta á fólk tala um drauma er það ólíkt skemmtilegra að dreyma. Það að dreyma einhverja algjöra steypu jafnast á við gott fyllerí með félögunum - mínus samviskubitið. Þú mátt gera allan árann af þér. Fá útrás fyrir það sem þú þorir ekki að gera dagsdaglega. Freud sagði það, ekki ég.

Eins og það er leiðinlegt að vakna timbraður er oft stórfínt að vera ölvaður. Losa um stressið og leyfa sér smá kæruleysi. Njóta augnabliksins. Segja hluti sem maður segir ekki dagsdaglega. Vera fullur. Ekki benda á mig, Baudelaire var alltaf að tala um þetta.

Eins og fréttatíminn er alltaf stórkostlega niðurdrepandi er skáldskapur oft stórskemmtilegur. Að lesa og skrifa, búa sér til heim utan raunheims. Að upplifa drauminn frekar en að upplifa vonbrigðin. Laxness tönnlaðist á þessu.

Hvað er þá eftir? Jú, mér finnst reyndar ís góður.

How do you like Iceland?

“When I see the 5 o’clock news
I dont wanna grow up
Comb their hair and shine their shoes
I don’t wanna grow up”

Fyrst misnotuðum við langt leidda fíkla í Byrginu. Svo reyndum við að misnota börn í beinni í Kompási. Börðum unga drengi í Breiðavík og misnotuðum. Lömdum líka stráka á unglingaheimili í Kópavogi. Skelltum svo bara skuldinni á einhverja ráðamenn sem hlutu ráðherraembætti fyrir korteri.

Stórgóð æfing í að líta undan og blístra sakleysislega út í loftið. Okkar vörumerki. Færri fréttir af dauðsföllum í Írak á meðan.

Andlegt þróunarland

“Put your hands up in the air,
put your hands up in the air.
Put your hands up in the air,
put your hands up in the air.”

Þegar ég sé myndir af fólki í þriðja heiminum, hungruðu og vesældarlegu, verð ég oft fullur samúðar og líður beinlínis illa yfir hlutskipti þeirra.

Ég veit að það er fordómafullt og ljótt að segja þetta (af mjög mörgum ástæðum) en þessi tilfinning dúkkar einnig upp þegar ég heyri af fólki sem hlustar í alvörunni á Scooter eða viðlíka þriðja flokks tónlistarmenn.